IRAKTIM
Gözyaşlarım dökülürken yanaklarımdan,
Bir veda türküsü dökülür dudaklarımdan.
Gittiğim her ülkeye dar geldi sevdam,
Ben ne Mısır, ne Suriye, ne de Irak'tım.
Ömrümün yarısını geçirdiğim Konyaydım.
Yüreğine saplanan okun çıktığı yaydım.
Sevgimi tüm dünyaya korkmadan yaydım.
Keşke her daim yanı başında olsaydım.
Bıraksalardı beni de, aşka doysaydım.
Vatanımızın nazlı başkenti Ankaraydım.
Burcu burcu kokan bir laleydim.
Fethedilmesi güç bir kaleydim.
Gündüzün koynunda uyanan geceydim.
Kalbinde hiç sönmeyen bir meşaleydim.
Doğup büyüdüğüm şehir Kırıkkaleydim.
Sensiz tüm alışkanlıklarımı bir bir bıraktım.
Çünkü artık sana, Kaf Dağı kadar ıraktım...
(2019)
Kötü şeylerin normalleşme süreci: 1. Algı yönetimi yapılırken haberimiz olmuyor. 2. Birileri olaylara zemin hazırlarken çoğunluk sessiz kalıyor. • Ucu bize dokunmuyorsa izlemek bazen hoşumuza gidiyor. • Kendimize yakın olanlar hata yapınca susuyoruz. • Menfaatimize yarayınca ölümüne destekliyoruz. • İtiraz edenleri ve zulme karşı çıkanları yalnız bırakıyoruz. • İşler kendi kendinliğünden düzelsin diye bekliyoruz.
The normalization process of bad things: 1. We are not aware of perception management. 2. While someone prepares the ground for the events, the majority remains. • Sometimes we like to watch if the tip doesn't touch us. • When those close to ourselves make mistakes, we are silent. • We support his death when he benefits us. • We leave objectioners and opponents of persecution alone. • We are waiting for things to improve on their own.
ASIL KONUŞAN KİM?
İnsanın dili sussa bile, bedeni sürekli konuşur. Alnındaki kırışıklıklarla, dudaklarının kenarlarındaki kıvrımlarla, şişen göz kapaklarıyla, genişleyen şah damarlarıyla, çöken omuzlarıyla, dikleşen omurgalarıyla, bakışlarıyla, gözlerini kaçırmasıyla, en çok da susuşuyla konuşur. İnsanın gözleri çok gevezedir. Ruhun dış dünyaya açılan kapılarıdır onlar. O kapılardan içeri girmeyi bilenler, karşıdakinin kalbindekini görürler. Gözbebeklerinden insanın ruhuna girip çıkmak her babayiğidin harcı değildir. Bunu öğrenmek, zaman ve emek ister...
(2018)
Bir yazar yazısında veya bir şair şiirinde istediklerini tam olarak anlatamaz. Anlatamadıkça da yüreği kanar, canı acır. Tıpkı eve zayıf notlarla dolu kötü karne götürmek zorunda olan bir öğrenci gibi mahzunlaşır. Yazı yazmak veya usta bir yazar olmak, tek başına bir değer değildir. Asıl önemli olan doğruları yazmak değil, doğru ve dürüstçe yaşamaktır. Rabbimizin huzuruna “okur-yazar” olarak çıkmaktansa “okur-yaşar” olarak çıkmak daha evladır...
(2024)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder